1943’teki bu günde, Amerika’nın Hitler’e direnme konusundaki iradesini kırma teşebbüsünde bulunmak amacıyla Roma’daki tren istasyonlarını bombalamakla savaşı daha da kovuşturma konusunda liderleri Benito Mussolini anlatıyor.
16 Temmuz'da, Başkan Franklin Roosevelt ve İngiltere Başbakanı Winston Churchill, İtalyan sivil nüfusuna Mussolini ve Hitler'i reddetmeye ve “İtalya ve medeniyet için yaşamaya” itiraz ettiler. “Bir teşvik” olarak, Amerikan bombardıman uçakları demiryollarını yıktı. Romalılar arasında panik patladı. Mussolini tarafından Müttefiklerin kutsal kenti asla bombalamayacağına ikna edilen siviller güvenlik için İtalya'nın başkentine döküldü. Bombalama, şehirdeki güvenliklerini sallamaktan daha fazlasını yaptı, liderlerine duydukları güveni de sarstı.
Roma denizcileri böyle bir hayal kırıklığı içinde yalnız değildiler. Kuzey İtalya’daki bir toplantıda Hitler, Il Duce’in işaret eden ruhlarını canlandırmaya ve bir lider olarak eksikliklerine dikkat çekti. Ardışık askeri güçlüklere maruz kalan Mussolini'nin ayrı bir barış için dava açacağından ve Almanları, İtalya yarımadasındaki Müttefik kuvvetlerle savaşmak için yalnız bırakarak bırakmasından korkan Hitler, erkeklik sanatı üzerine ders vermek için bir zamanlar onun rol modeliyle buluşmaya karar verdi. savaş. Mussolini, kısmen kendi yoksul Almanlığı nedeniyle (görüşmenin daha sonra tercüme edilmiş bir özetini talep edecektir), kısmen İtalya’nın yenildiği ve devam edemediği gerçeğini söylemesi durumunda, harangue sırasında karaktersizce sessiz kaldı. savaşmak için. Mussolini Alman müttefikleri için yarışmaya devam etti: İtalya basacaktı. Ama artık kimse cesur cepheye inanmadı. Sadece bir gün sonra, Hitler gizlice Mareşal Erwin Rommel'e işgal altındaki Yunan Adaları'nın komutasını almalarını emretti, Mussolini'nin ABD'ye teslim olması durumunda ve ne zaman “İtalya'ya saldırması” daha iyi oldu. Ancak bir hafta içinde, olaylar çarpıcı bir dönüş yapacaktı.
