İçerik
Brooklyn Köprüsü görkemli bir şekilde New York City’nin Doğu Nehri’nden geçerek Manhattan ve Brooklyn’in iki ilçesini birbirine bağlar. 1883'ten bu yana, granit kuleleri ve çelik kabloları, milyonlarca yolcu ve turiste, tren ve bisikletlere, itme arabalarına ve arabalara güvenli ve doğal bir geçiş imkanı sağladı. Köprünün inşaatı 14 yıl sürdü, 600 işçi çalıştı ve 15 milyon dolara (bugünkü dolarda 320 milyon dolardan fazla) mal oldu. Orijinal tasarımcı da dahil olmak üzere bu süreçte en az iki düzine insan öldü. Şimdi 125 yıldan daha eski olan New York City silüetinin bu ikonik özelliği hala her gün yaklaşık 150.000 araç ve yaya taşıyor.
Planlı Adam
Brooklyn Köprüsü'nün yaratıcısı John Augustus Roebling, çelik asma köprülerin tasarımında büyük bir öncüdü. 1806 yılında Almanya'da doğdu, Berlin'de endüstri mühendisliği okudu ve 25 yaşındayken batı Pennsylvania'ya göç etti ve başarısız bir çiftçi olarak yaşamını sürdürmeye çalıştı. Daha sonra Harrisburg eyaletindeki başkentine taşındı ve burada inşaat mühendisi olarak iş buldu. Tel kablo kullanımını teşvik etti ve başarılı bir tel kablo fabrikası kurdu.
Biliyor musun? 17 Mayıs 1884, P. T.Barnum, istikrarlı olduğunu kanıtlamak için Brooklyn Köprüsü'ndeki 21 filleri yönetti.
Bu arada, o sırada yaygın olarak kullanılan ancak kuvvetli rüzgarlar veya ağır yükler altında başarısız olduğu bilinen asma köprü tasarımcısı olarak ün kazandı. Roebling, asma köprü teknolojisinde büyük bir atılım ile kredilendirildi: Köprü yolunun her iki tarafına yapıyı büyük ölçüde dengeleyen bir ağ desteği. Roebling, bu modeli kullanarak, New York Niagara Şelalesi'ndeki Niagara Boğazı'nı ve Ohio Cincinnati'deki Ohio Nehri'ni başarıyla birleştirdi.
Bu başarılara dayanarak 1867'de New York yasa koyucuları Roebling’in Manhattan ve Brooklyn arasında Doğu Nehri üzerinde bir asma köprü planını onayladılar. Dünyadaki en uzun açıklığa sahip ilk çelik asma köprü olacaktı: kuleden kuleye 1.600 metre.
1869'da inşaat başlamadan hemen önce, Roebling, Doğu Nehri boyunca birkaç final pusula okuması alırken ölümcül şekilde yaralandı. Bir tekne ayak parmaklarından birini ayaklarından birine çarptı ve üç hafta sonra tetanozdan öldü. 32 yaşındaki oğlu Washington A. Roebling baş mühendis olarak devraldı. Roebling, babasıyla birkaç köprüde çalışmış ve Brooklyn Köprüsü'nü tasarlamaya yardım etmişti.
Tehlikeli Bir Süreç
Köprü için sağlam bir temel oluşturmak için işçiler nehir yatağını kestane adı verilen masif ahşap kutularla kazdılar. Bu hava geçirmez odalar, devasa granit bloklarla nehrin tabanına sabitlendi; su ve döküntüleri dışarıda tutmak için basınçlı hava pompalandı.
"Sandhogs" olarak bilinen işçilerin çoğu, günde yaklaşık 2 dolar kazanan göçmenlerin nehrin dibindeki çamur ve kayalar temizlemek için kürek ve dinamit kullandı. Her hafta, kesonlar ana kayaya yaklaştı. Brooklyn tarafındaki ayakları yeterli bir derinliğe ulaştığında ve Manhattan tarafındaki ayakları 78 metreye ulaştığında granit döşemeye başladılar ve yüzeye çıkmaya başladılar.
Su altında, kesondaki çalışanlar rahatsız oldular, sıcak, yoğun hava, baş ağrıları, kaşıntılı cildi, kanlı burunları ve kalp atışlarını yavaşlattığını göreceli olarak güvenli hale getirdi. Bununla birlikte, Doğu Nehri'nin derinliklerine ve bu derinlerden yolculuk ölümcül olabilir. Kesonlara inebilmek için, kum domuzları hava kilitleri adı verilen küçük demir kaplarda dolaşıyorlardı. Hava kilidi nehre inerken, basınçlı hava ile doludur. Bu hava, kesondan nefes almayı mümkün kıldı ve suyun içeri sızmasını engelledi, ancak aynı zamanda işçilerin kan akışlarına tehlikeli miktarda gaz da verdi. İşçiler yeniden ortaya çıktığında, kanlarındaki çözünmüş gazlar hızla serbest bırakıldı.
Bu genellikle “keson hastalığı” veya “virajlar” olarak bilinen ağrılı belirtilerin bir takımyıldızına yol açtı: eklem ağrıları, felç, kasılmalar, uyuşukluk, konuşma engelleri ve bazı durumlarda ölüm. Washington Roebling'in kendisi de dahil olmak üzere, hayatının geri kalanı boyunca kısmen felçli kalan 100'den fazla işçi hastalıktan acı çekti. Eşi Emily köprünün yapımını üstlenirken teleskopla izlemek zorunda kaldı. Yıllar geçtikçe, virajlar birkaç kum havuzunun yaşamını iddia ederken, diğerleri çökmeler, yangınlar ve patlamalar gibi daha geleneksel inşaat kazaları nedeniyle öldü.
20. yüzyılın başlarında, bilim adamları, hava kilitleri nehrin yüzeyine daha yavaş ilerlerse, işçilerin dekompresyonunu yavaşlatan, virajların tamamen önlenebileceğini keşfettiler. 1909'da New York’un yasama meclisi, Hudson ve Doğu nehirlerinin altındaki demiryolu tünellerini kazan kum havuzlarını korumak için ülkenin ilk keson güvenliği yasalarını geçti.
Açılan Bir Köprü
24 Mayıs 1883'te, Doğu Nehri üzerindeki Brooklyn Köprüsü açılarak tarihte ilk kez büyük New York ve Brooklyn şehirlerini birbirine bağladı. Binlerce Brooklyn ve Manhattan Adası sakini, Başkan Chester A. Arthur ve New York Valisi Grover Cleveland başkanlığında düzenlenen özveri törenine tanık oldu. Emily Roebling, kucağında, zaferin sembolü olan horoz ile tamamlanan köprünün ilk yolculuğu yapıldı. 24 saat içinde, John Roebling'in sadece yayaların keyfi için tasarladığı karayolunun üstündeki geniş bir mesire yerinin kullanarak, Köprü Köprüsü'nde tahminen 250.000 kişi yürüdü.
Eşi benzeri görülmemiş uzunluğu ve iki görkemli kulesi ile Brooklyn Köprüsü'ne “dünyanın sekizinci harikası” adı verildi. Yapımından birkaç yıl sonra Batı yarım küredeki en uzun yapı olarak kaldı. Brooklyn ve Manhattan'ın büyük nüfus merkezleri arasında sağladığı bağlantı, New York şehrinin gidişatını sonsuza dek değiştirdi. 1898'de Brooklyn şehri, New York City, Staten Island ve birkaç büyük kasaba ile Greater New York'u resmen birleştirdi.
