26 Aralık 1956'da, vizyon sahibi otomobil üreticisi Preston Tucker akciğer kanserinden öldü. O sadece 53 yaşındaydı.
Tucker, otomobil endüstrisinde kariyerine General Motors'ta bir posta mesajcısı olarak başladı. Ancak posta odasından hızla çıktı ve 30 yaşına girmeden önce Indianapolis'teki bir Packard bayisinin başkan yardımcısıydı. Orada, yarışçı tasarımcısı Henry Miller ile arkadaş oldu ve iki adam sık sık gerçekten harika bir otomobil yapmayı anlattı. 1930'larda Ford için yarış arabaları oluşturmak üzere bir ekip oluşturdular; ancak Birleşik Devletler II. Dünya Savaşı'na girdiğinde, Tucker savaş çabalarına dikkatini çekti. Donanma gemileri için silah kulesi icat etti ve üretti.
Ancak, savaş biter bitmez Tucker, çoğu otomobil şirketinin ortaya çıkardığı geri dönüştürülmüş 1942 modellerinin aksine, tamamen yeni olan kendi otomobil arabalarıyla üretime başlamaya hazırdı. Düşük kaygan, aerodinamik gözyaşı şekli ile, Tucker arabaları hiç kimsenin görmediği hiçbir şeye benzemiyordu. (“Görünüyor” diye yazdı bir muhabir, “hala dururken bile 90 yapıyor gibi”.) Bu şekilde de sürdüler: Arkaya monteli motorları, değiştirilmiş helikopter motorlarıydı ve disk frenleri, yakıt enjeksiyonu, özelleşmişlerdi. şanzıman ve direksiyon simidine bağlı olan ve otomobilin tekerlekleri ile çevrilmiş üçüncü bir “Tepegöz” far. Zamanının ötesinde güvenlik özellikleri bol: yastıklı panolar, “açılır” güvenlik camı ön camları ve güçlendirilmiş bir karbon çerçeve. (Tucker’ın asistanlarından biri onu arabanın olduğundan daha az sağlam ve daha güvenli görünmesini sağlayacağına ikna edene kadar, arabanın emniyet kemeri bile olması gerekiyordu.)
Bu şaşırtıcı “Tucker Torpedo” yu inşa etmek için, otomobil üreticisi Chicago'da eski bir Dodge fabrikasını kiraladı ve burada B-29 bombardıman uçakları inşa eden Federal Savaş Varlıkları İdaresi'nden kiraladı. WAA'nın dağılmasını beklerken, Tucker ve ekibi 50 prototip vagonu elle inşa ettiler. (“Teneke Kaz” olarak adlandırılan ilk çelik sacdan dövüldü, çünkü mühendisler tam ölçekli bir makbuz için yeterli kil bulamadılar.) Bu arada, şirket neredeyse tamamen kırıldığı için, yatırımcılar için ellerinden geleni istediler. . İlk önce bayi bayiliklerini sattılar; sonra halka halka stok sattılar; sonra Torpido montaj hattına girmeden önce telsiz ve koltuk örtüsü gibi araba aksesuarları satmaya başladılar.
Görünüşe göre Mayıs 1948’de soruşturma başlatılan Adalet Bakanlığı ve Menkul Kıymetler ve Borsa Komisyonu’nun son damgasıydı. Federal hükümetin savı, Tucker’ın bu düşünce tarzına göre hiçbir otomobil inşa etmeyi planlamadığıydı. yatırımcılarına kestirmek ve işten çıkmak. Açıkça durum böyle olmadığı için savcılar jüriyi ikna etmek için mücadele etti; Aslında, suçlamalar o kadar harikaydı ki Tucker’ın avukatı bir savunma yapmak için bile uğraşmadı. Tucker Ocak 1950'de beraat etti, ancak zarar çoktan gerçekleşti: Tucker tüm yatırımcılarını kaybetti, tüm çalışanlarını kovmak zorunda kaldı ve bir daha Torpido inşa etmedi.
1988'de, yönetmen Francis Ford Coppola “Tucker: İnsan ve Hayalleri” adlı biyografik bir film yaptı. Çok büyük eleştirel övgüler aldı, ama 'Tucker'ın arabaları gibi, gerçekten de seyircisini buldu ve stüdyo kaybetti. Filmde para.
