Mayıs 1919’un ikinci haftasında, kısa süre önce, Birinci Dünya Savaşı’nın bitiminden sonra Paris’te toplanan Versay Barış Konferansı’nın Alman delegasyonu, önceki ayların temsilcileri tarafından hazırlanan, Versay Antlaşması’nın kopyalarını göz önüne aldı. muzaffer düşmanları ve haksız yere sert muamele gördükleri şeye itirazlarını reddetmeye hazırlanırlar.
7 Mayıs 1919'da yapılan anlaşma ile sunulan Alman heyetine, şartları incelemek ve resmi yorumlarını yazılı olarak bildirmek için iki hafta verildi. ABD Başkanı Woodrow Wilson’a zafer olmadan sözde barış nosyonu fikrine büyük bir inanç veren ve Kasım 1918’de barış istedikleri temeli olarak ünlü Fourteen Points’e işaret eden Almanlar, antlaşma tarafından büyük ölçüde kızdırıldı ve hayal kırıklığına uğradılar. . Almanya dışişleri bakanı Ulrich von Brockdorff-Rantzau'nun belirttiği gibi: Bu yağ hacmi oldukça gereksizdi. Her şeyi tek bir maddede daha basit ifade edebilirlerdiAlmany, varlığından feragat eder.
Fransızların ve İngilizlerin, Almanya'nın dünyanın gördüğü en yıkıcı ihtilafta oynadıkları rol için para kazanma istekleri doğrultusunda, Wilson ve barış konferansındaki diğer Müttefik temsilcileri gerçekten saf bir barıştan uzaklaşmıştı. Almanya topraklarının yüzde 13'ünü ve nüfusunun yüzde 10'unu kaybedecekti. Anlaşmanın kurduğu uluslararası barış örgütü olan Milletler Cemiyeti'ne ilk üyelikten mahrum edildi. Anlaşma aynı zamanda Almanya'nın tazminat ödemesini istedi, ancak asıl miktar Fransa'nın 1870-71 tarihli Fransa-Prusya Savaşı'ndan sonra ödediğinden daha azdı.
Bununla birlikte, Versay Antlaşması'na yapılan asıl Alman itirazı, Almanya’nın tazminatları haklı çıkarmak için savaşın tek suçunu kabul etmeye zorlayan meşhur 231. Maddeye itiraz ediyordu. Müttefiklerin kendileri arasında ve Almanların savaşa girmeyeceğini ve hiçbir zaman bir saldırganlık savaşı üstlenmeyeceğini yazan Brockdorff-Rantzau'nun dışladığı protesto gösterilerine rağmen, Almanlar savaşa girmeyeceklerini ve asla bir saldırganlık savaşı üstlenemeyeceklerini belirttiler. Antlaşma Almanlara şartlarını kabul etmeleri için 16 Haziran tarihine kadar süre verildi; bu daha sonra 23 Haziran'a kadar uzatıldı. Müttefikler tarafından baskı altına alındı ve Weimar hükümeti içindeki krizle karışıklığa uğrayan Almanlar, şartları 5: 40'da kabul etti ve kabul etti. 23 Mayıs’ta
Versay Antlaşması 28 Haziran 1919'da imzalandı. Bu arada, antlaşmaya ve 231. Maddenin, bütün belgenin haksızlığının ve sertliğinin bir sembolü olarak görülmesi, Almanya'da iltica edildi. Yıllar geçtikçe, tam nefret nefreti, antlaşmanın ve yazarlarının için kırıcı bir kınamaya yavaşça yerleşti, iki yıl sonra, İkinci Dünya Savaşı'nın nedenleri arasında tartışılabilir bir ölçüde sayılacak bir kınama.
