Sabahın erken saatlerinde, Londra’nın Büyük Ateşi, Londra’nın yakınlarındaki Pudding Lane’deki King Charles II’nin fırıncısının evinde dağılır. Yakında, yanıcı maddelerle dolu depoların ve kuvvetli bir doğu rüzgârının yangını cehenneme dönüştürdüğü Thames Caddesi'ne yayıldı. Büyük Ateş 6 Eylül'de nihayet söndüğünde, Londra'nın beşte dördü tahrip edildi. Mucizevi bir şekilde, sadece 16 kişinin öldüğü biliniyordu.
Londra’nın Büyük Ateşi, gerçekleşmeyi bekleyen bir felaketti. 1666 Londrası, çoğunlukla meşe ağacından yapılmış bir ortaçağ evi şehriydi. Yoksul evlerin bazılarında katranla kaplı, yağmuru önleyen ancak yapıları yangına karşı daha savunmasız kılan duvarlar vardı. Sokaklar dardı, evler kalabalıktı ve günün yangın söndürme yöntemleri, su kovaları ve ilkel el pompalarıyla donanmış mahalle kepçelerinden oluşuyordu. Vatandaşlara evlerini olası tehlikeler açısından kontrol etmeleri talimatı verildi, ancak birçok dikkatsizlik vardı.
Öyleyse, 1 Eylül 1666 akşamı kralın fırıncısı Thomas Farrinor fırını düzgün bir şekilde söndüremedi. Yatağa gitti ve ara sıra gece yarısı, yanan közlerden çıkan kıvılcımlar fırının yanında yatan odunları ateşledi. Çok geçmeden, evi alevler içindeydi. Farrinor ailesiyle ve üst kattaki bir pencereden bir hizmetçi ile kaçmayı başardı, ancak bir fırın asistanı ilk kurbanın alevlerinde öldü.
Farrinor’un fırınından çıkan kıvılcımlar caddenin karşısında sıçradı ve Star Inn'in ahırlarında saman ve yemi ateşe verdi. Handan çıkan yangın, nehir kenarındaki depoların mumlar için donyağı, lamba yağı, alkollü içkiler ve kömür gibi yanıcı malzemelerle dolu olduğu Thames Caddesi'ne yayıldı. Bu mağazalar ateşi yaktı veya patladı, yangını kontrol edilemeyen bir yangına dönüştürdü. Kova taşıyan yerel halk, itfaiyecilikteki boşuna çabalarını bıraktı ve ailelerini tahliye etmek ve değerli eşyalarını kurtarmak için eve koştu.
Sıcak ve kurak bir yaz olmuştu ve şiddetli bir rüzgar alevleri daha da cesaretlendirdi. Konflamasyon büyüdükçe, şehir yetkilileri binaları yıkmak ve bir ateş çubuğu oluşturmak için zorlandı, ancak alevler işlerini tamamlamadan önce defalarca üstesinden geldi. İnsanlar mallarını sürükleyerek Thames Nehri'ne kaçtılar ve evsizler Londra'nın eteklerinde bulunan tepelere sığındı. Büyük Ateş'ten gelen ışık 30 mil öteden görülebiliyordu. 5 Eylül'de ateş gevşetti ve 6 Eylül'de kontrol altına alındı. O akşam, Tapınak'ta (yasal bölge) alevler tekrar ortaya çıktı, ancak barutlu binaların patlaması alevleri söndürdü.
Londra’nın Büyük Ateşi 13 bin evi, yaklaşık 90 kiliseyi ve kamu binalarının puanlarını aldı. Eski Aziz Paul Katedrali, birçok diğer tarihi simge yapı gibi yıkıldı. Tahmin edildiği gibi 100.000 insan evsiz kaldı. Kral Charles II, birkaç gün içinde başkentini yeniden inşa etmeye başladı. Büyük mimar Sir Christopher Wren, etraflarında uydular gibi değişen düzinelerce küçük kilisenin bulunduğu yeni bir Aziz Paul Katedrali tasarladı. Gelecekteki yangınları önlemek için yeni evlerin çoğu tuğla veya taştan yapılmış ve daha kalın duvarlarla ayrılmıştır. Dar geçitler yasaklandı ve sokaklar genişletildi. Kalıcı itfaiye birimleri, 18. yüzyıla kadar Londra’da bir demirbaş haline gelmedi.
1670'lerde, felaketin kaynağının yakınında, Londra Büyük Ateşini anımsatan bir anıt sütun yapıldı. Anıt olarak bilinen, bazı kaynaklar Christopher Wren'i itibar etse de, muhtemelen mimar Robert Hooke tarafından tasarlanmıştır. Sütun kaldırımın üzerinde 202 metre duruyor ve konflamasyon hikayesini anlatan heykel ve oymalar bulunuyor. Büyük Ateşe yapılan resmi bir soruşturmanın “Tanrı'nın eli, büyük bir rüzgar ve çok kurak bir mevsim” olduğu sonucuna varmasına rağmen, Anıtın (1830'da kaldırılan) yazısının “ihanet ve kötülüğü üzerine felaketi suçladı. Popish hizip. ”
1986 yılında, Londra’nın fırıncıları şehre ateş yakması için Lord Belediye Başkanı’ndan özür diledi. İbadet Eden Fırıncılar Şirketi üyeleri Puding Şeridi'nde bir araya geldi ve kendilerinden biri olan Thomas Farrinor'un 1666 Büyük Ateşine neden olmakla suçlu olduğunu kabul eden bir plaket yayınladılar.
