Bugün tam olarak öğlen saatlerinde Amerikan ve Kanada demiryolları, binlerce yerel saatle uğraşma karmaşasını sona erdirmek için dört kıta saat dilimini kullanmaya başladı. Cesur hareket, demiryolu şirketlerinin paylaştığı gücün sembolik bir parçasıydı.

Kıtasal zaman dilimlerine duyulan ihtiyaç, 1880'lerde Kuzey Amerika'yı kaplayan binlerce kilometre uzunluğundaki demiryolu hattının taşınması ve taşınması sorunlarından doğrudan kaynaklanıyordu. İnsanlar ilk önce zamanı takip etmeye başladıklarından, saatlerini güneşin yerel hareketine çevirdiler. 1880'ler gibi geç olsa bile, ABD'deki çoğu kasaba, genellikle “yüksek öğlen” e veya güneşin gökyüzünde en yüksek noktasında olduğu zamana dayanarak kendi yerel zamanlarına sahipti.Demiryolları şehirler arasındaki yolculuk süresini günler veya aylardan sadece birkaç saate indirmeye başladıkça, bu yerel zamanlar zamanlayıcı bir kabus oldu. Büyük şehirlerdeki demiryolu tarifeleri, her biri farklı bir yerel saat dilimine bağlı, aynı tren için düzinelerce farklı varış ve kalkış saatlerini listeledi.

Verimli demiryolu taşımacılığı, daha düzenli bir zaman tutma sistemi gerektiriyordu. Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada’daki federal hükümetlere Kuzey Amerika’lı bir zaman dilimi sistemi oluşturma yönündeki faaliyetlerine yönelmek yerine, güçlü demiryolu şirketleri yeni bir zaman kodu sistemi oluşturmaya başlamışlardı. Şirketler kıtayı dört zaman dilimine bölmeyi kabul etti; Kabul edilen bölme çizgileri bugün hala kullandıklarımıza çok yakındı.

Çoğu Amerikalı ve Kanadalı, yeni zaman dilimlerini hızlı bir şekilde benimsedi, çünkü demiryolları çoğu zaman can damarı ve dünyanın geri kalanıyla ana bağlantı konumundaydı. Bununla birlikte, 1918’e kadar Kongre, demiryolunun zaman dilimlerini resmi olarak kabul etti ve eyaletlerarası Ticaret Komisyonu’nun denetimi altına aldı.