5 Şubat 1937'de, Başkan Franklin Roosevelt, Yüksek Mahkemeyi daha verimli hale getirmek için iddia edildiği kadar 15 hakime genişletmek için tartışmalı bir plan yaptığını açıkladı. Eleştirmenler, Roosevelt’in mahkemeyi “toparlamaya” çalıştığını ve böylece Yüksek Mahkeme’nin Yeni Anlaşma’ya yönelik düşmanlık haklarını etkisiz hale getirdiğini iddia etti.
Geçtiğimiz iki yıl boyunca, yüksek mahkeme, yasaların yürütme organına ve federal hükümete anayasaya aykırı bir yetki vermesi gerekçesiyle birkaç önemli New Deal mevzuatı çıkarmıştı. 1936'daki heyelan seçimiyle kızardı, Cumhurbaşkanı Roosevelt, 1937 Şubat'ında, mahkemenin tüm üyelerine 70'den fazla emeklilik için emeklilik teklifinde bulundu. Bir adalet emekli olmayı reddettiğinde, tam oy hakkı olan bir "asistan" atanacaktı. Böylece Roosevelt’in liberal bir çoğunlukta olmasını sağlamak. Kongrede çoğu Cumhuriyetçi ve birçok Demokrat “mahkeme” denilen plana karşı çıktılar.
Ancak Nisan ayında, tasarı Kongrede oy kullanmadan önce, iki Yüksek Mahkeme, liberal tarafa geldi ve Ulusal Çalışma İlişkileri Yasası ve Sosyal Güvenlik Yasası'nı anayasaya bağlayan dar bir çoğunluk ile geldi. Çoğunluk görüşü, ulusal ekonominin, federal düzenleme ve kontrolün garanti altına alındığı bir dereceye kadar büyüdüğünü kabul etti. Roosevelt'in yeniden yapılanma planı bu yüzden gereksizdi ve Temmuz ayında Senato 70 ila 22 oyla düşürdü. Kısa bir süre sonra Roosevelt, ilk Yargıtay adaletini aday gösterme şansına sahipti ve 1942'de, yargılananların ikisi, yalnızca temyiz makamıydı. .
