Sovyet ve ABD müzakerecileri, Stratejik Silah Sınırlaması Müzakerelerine (SALT) başlamak için Helsinki'de bir araya geldiler. Toplantı, iki ülke arasında Soğuk Savaş silah yarışını frenlemenin araçlarına ilişkin tartışmaların doruk noktasıydı. Silah Kontrolü ve Silahsızlanma Ajansı Direktörü Gerard Smith, ABD delegasyonundan sorumlu oldu. Aynı zamanda, Ulusal Güvenlik Danışmanı Henry Kissinger, Amerika'daki Sovyet büyükelçisi ile müzakerelere başladı. Müzakereler, Mayıs 1972'de yapılan SALT I anlaşmasının imzalanmasına kadar neredeyse üç yıl sürdü. Görüşmeler, iki ana silah sisteminin etrafında toplandı: balistik anti-füzeler (ABM) ve birden fazla savaş başlığına sahip birden fazla bağımsız yeniden giriş aracı (MIRVs-füze, Her biri farklı hedefleri vurabilmektedir). Görüşmeler başladığında, Sovyetler ABM teknolojisinde küçük bir avantaja sahipti; Ancak ABD, MIRV'lerin geliştirilmesinde hızla ilerliyordu; bu da Sovyet saldırı füze sistemlerine göre çok büyük niteliksel bir avantaj sağlayacak. ABD perspektifinden bakıldığında, ABM'lerin kontrolü kilitti. Sonuçta, Birleşik Devletler ne kadar füze geliştirmiş olursa olsun, Sovyetler hedeflerini vurmadan önce onları vurabilirlerse, sınırlı kullanımdalardı. Sovyetler, kıtalararası balistik füzelerin (ICBM'ler) sayısında niceliksel bir ipucuna sahip olduğundan ve denizaltı balistik füzeler (SLBM'ler) başlattığından, etkili bir Sovyet ABM sistemi, Rusların yıkıcı nükleer saldırıları az miktarda misilleme korkusu ile başlatabilecekleri anlamına geliyordu. Sovyet tarafından, MIRV teknolojisinin ABD'deki gelişimi özellikle korkutucu oldu. Sadece teknolojik olarak Sovyet silahlarından üstün olan MIRV füzeleri değil, aynı zamanda gelişmiş bir ABM sisteminin bile Sovyetler Birliği'ni bu tür füzelerden koruyabileceği konusunda sorular vardı. Hiç bitmeyen bir silahlanma yarışı gibi görünen şeyleri tartışmanın tam zamanı gelmişti. Mayıs 1972'de imzalanan SALT anlaşması, her ülkeyi kendi seçtikleri iki bölgede her birinde 100'den fazla ABM rampasıyla sınırlı bırakmadı. Saldırgan silahlar da sınırlıydı. Amerika Birleşik Devletleri 1000 ICBM'ye ve 710 SLBM'ye; Sovyetler 1.409 ICBM ve 950 SLBM'ye sahip olabilir. Başkan Richard Nixon yönetimi, MIRV'lerle ilgili hiçbir şey üzerinde anlaşmaya varılmadığına dikkat çekerek görünüşte açık eşitsizliği savundu. Amerikan füzeleri, sayıca az olsa da, daha fazla savaş başlığı taşıyabilirdi. Bütün bunların dünyayı daha güvenli hale getirip getirmediğini söylemek zordu. ABD ve Sovyetler Birliği, esas olarak, kendilerini savunma ve diğerlerini yok etme çabalarını sınırlayacaklarını söyledi. Ancak nükleer cephaneleri, dünyayı defalarca yıkmak için hala yeterliydi.
