Birinci Dünya Savaşı, 28 Haziran 1919'da Versay Antlaşması'nın imzalanmasıyla resmen sona erdi. Almanya'nın çok az katılımı olan Müttefik güçler arasında müzakere edildi, 15 bölümü ve 440 maddesi Alman sınırlarını yeniden atadı ve tazminat yükümlülüğü verdi. Beş yıl sıkı bir şekilde uygulandıktan sonra, Fransızlar önemli hükümlerin değiştirilmesine onay verdi. Almanya, Dawes Planı ve Genç Planı kapsamında tazminat ödemeyi kabul etti, ancak bu planlar 1932'de iptal edildi ve Hitler’in iktidara gelmesi ve ardından gelen eylemler, anlaşmanın geri kalan şartlarını çiğnemesine neden oldu.
Ocak-Haziran 1919 tarihleri arasında Paris’te müzakere edilen anlaşma, Müttefikler tarafından neredeyse hiç Almanların katılımı olmadan yazılmıştır.
Müzakereler, Fransa ile savaşı yenilemesini imkansız kılmak için Almanya'yı parçalamak isteyen Fransızlar ile yeni bir savaş için baskı oluşturmak istemeyen İngilizler ve Amerikalılar arasında bir bölünme olduğunu ortaya koydu. Nihai anlaşma 15 bölüm ve 440 maddeden oluşuyordu. I. Bölüm, Almanya'nın 1926'ya kadar katılmasına izin verilmeyen Yeni Milletler Cemiyeti Sözleşmesi'ni yarattı. II. Bölüm, Eupen-Malmedy'yi Belçika'ya, Alsace Lorraine'i Fransa'ya, Polonya'ya önemli doğu bölgeleri Memel'e veren Almanya'nın yeni sınırlarını belirledi. Litvanya'ya ve büyük kısımları Schleswig'den Danimarka'ya kadar. III. Bölüm silahsızlaştırılmış bir bölge öngördü ve Saar'i 15 yıl boyunca Almanya'dan ayırdı.
Kısım IV, Almanya'yı tüm sömürgelerinden çıkardı ve Kısım V, Almanya'nın silahlı kuvvetlerini çok düşük seviyelere indirdi ve Almanya'nın bazı silah sınıflarına sahip olmasını yasaklarken, Müttefiklerin de sonunda silahsızlanmasını önledi. Bölüm VIII, Almanya’nın belirli bir rakam belirtmeden tazminat yükümlülüğünü ortaya koydu ve 231’de, “saldırganlığın kendilerine verdiği savaşın bir sonucu olarak, Almanya’nın Müttefiklerin zarar ve ziyanlarına karşı sorumluluklarını kabul ettiği“ Almanya ve müttefikleri. ”Bölüm IX, Almanya'ya birçok başka finansal yükümlülük getirdi.
Alman hükümeti antlaşmayı protesto altında imzaladı. Sağcı Alman partileri buna ihanet etti ve teröristler sorumlu olduğunu düşündükleri birçok politikacıya suikast düzenledi. ABD Senatosu anlaşmayı onaylamayı reddetti ve ABD hükümeti hükümlerinin çoğundan sorumlu değildi.
Beş yıl boyunca, Fransızlar ve Belçikalılar anlaşmayı çok sıkı bir şekilde uyguladılar ve 1922'de Ruhr işgaline başladılar. Ancak, 1924’te Anglo-Amerikan’ın finansal baskısı, Fransa’yı hedeflerini azaltmaya ve mesleği sonlandırmaya zorladı ve Fransızlar, bir dizi yeni anlaşmada anlaşmanın önemli hükümlerini değiştirmeye karar verdi.
1924 ve 1929’da Almanya, Dawes Planı ve Genç Planı kapsamında tazminat ödemeyi kabul etti, ancak Büyük Buhran 1932’de tazminatların iptaline yol açtı. Müttefikler 1930’da Rheinland’ı tahliye ettiler. ve Hitler anlaşmayı 1935'te tamamen kınadı. Mart 1937'den Mart 1939'a kadar Hitler, en azından batılı güçlerin zımni izniyle Avusturya, Çekoslovakya ve Memel'e ilişkin anlaşmanın bölgesel hükümlerini bozdu. 1 Eylül 1939'da, o sınırı da değiştirmek için Polonya'ya saldırdı.
Asıl Fransız-İngiliz orjinal antlaşmasının uygulanmasının veya daha cömert bir antlaşmanın yeni bir savaştan kaçınıp korunmayacağı asla bilemez. Kuşkusuz, 1945’ten sonra İngiliz ve Amerikan hükümetleri, Versailles Antlaşması’nın özellikle Almanya’nın ve Soğuk Savaş’ın bölünmesiyle ilgili tazminatlar ve Batı’nın bölünmesi ile ilgili sorunlarının önüne geçmek istedi. Alman saldırganlığı korkularını yenileştirmeden batı ittifakına girdi. Bu arada, II. Dünya Savaşı'nı sona erdirmek için hiçbir resmi barış anlaşması yazılmadığı için belli başlı temel sorunları ertelediler.
DAVID KAISER
Okuyucunun Askeri Tarihle Arkadaşı. Robert Cowley ve Geoffrey Parker tarafından düzenlenmiştir. Telif Hakkı © 1996, Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company'ye aittir. Tüm hakları Saklıdır.
