23 Mart 1983'te, Barney Clark, dünyanın kalıcı bir yapay kalbinin ilk alıcısı olduktan 112 gün sonra öldü. 61 yaşındaki diş hekimi, hayatının son dört ayını Salt Lake City'deki Utah Üniversitesi Tıp Merkezi'ndeki bir hastane yatağında geçirdi ve 350 kiloluk bir konsola bağlandı. hortum sistemi aracılığıyla plastik implant.
19. yüzyılın sonlarında, bilim adamları kalp hareketlerini geçici olarak desteklemek için bir pompa geliştirmeye başladılar. 1953 yılında, bir insan hastanın ameliyatı sırasında ilk kez yapay bir kalp-akciğer makinesi başarıyla kullanıldı. Günümüzde hala kullanılmakta olan bu prosedürde, makine geçici olarak kalp ve akciğer fonksiyonunu devralır ve doktorların bu organlarda yoğun olarak çalışmasını sağlar. Ancak birkaç saat sonra, pompalama ve oksijenasyondan kan zarar görür.
1960'ların sonlarında, kalp nakli ameliyatları başladığında onarılamaz şekilde zarar görmüş kalpleri olan hastalara umut verildi. Ancak, donör kalplerine olan talep her zaman mevcudiyeti aştı ve her yıl sağlıklı kalplerin bulunmasını beklerken binlerce insan öldü.
4 Nisan 1969'da, kalpleri tamamen çöküşün eşiğinde olan ve hiçbir donör kalbi bulunmayan Haskell Karp'taki Texas Heart Enstitüsü'nden Denton Cooley cerrahı tarafından tarihi bir ameliyat yapıldı. Karp, hastalıklı kalbinin yerini yapay bir kalbin aldığı tarihteki ilk insandı. Geçici plastik ve Dacron kalbi Karp’ın hayatını uzattı ve üç gün boyunca doktorların kendisine donör bir kalp bulmasını sağladı. Ancak, insan kalbi göğsüne nakledildikten hemen sonra enfeksiyondan öldü. Yedi başarısız girişim daha yapıldı ve birçok doktor insan kalbinin protez yerine geçme ihtimaline olan inancını yitirdi.
Bununla birlikte, 1980'lerin başında, öncü yeni bir bilim insanı, uygun bir yapay kalp geliştirme çabalarını sürdürdü. Robert K. Jarvik, babası kalp hastalığından öldükten sonra tıp ve mühendislik okumaya karar vermişti. 1982'de Utah Üniversitesi'ndeki Jarvik-7 yapay kalbi ile hayvan denemeleri yaptı.
2 Aralık 1982'de Dr. William C. DeVries başkanlığındaki bir ekip Jarvik-7'yi Barney Clark'a yerleştirdi. Jarvik’in yapay kalbinin kalıcı olması amaçlandığından, Clark davası dünya çapında dikkat çekti. Clark son 112 gününü hastanede geçirdi ve komplikasyonlarından ve vücuduna giren ve çıkan basınçlı havanın sıkılmasının verdiği rahatsızlıktan çok acı çekti. 23 Mart 1983'te çeşitli komplikasyonlardan öldü. Clark’ın deneyimi, kalıcı yapay kalbin zamanının henüz gelmediği hissine kapıldı.
Gelecek on yılda, Jarvik ve diğerleri, hastalıklı bir kalbe yardımcı olmak için mekanik pompalar geliştirme çabalarını, yerini almak yerine yoğunlaştırdı. Bu cihazlar birçok hastanın donör kalbi bulması için gereken ayları hatta yılları yaşamasını sağlar. Pille çalışan bu implantlar kalp hastalığı olan hastalara hareketlilik verir ve nispeten normal yaşamlarını sürdürmelerini sağlar. Bu arada 1990'larda Jarvik-7, kalpleri mekanik pompa implantı tarafından desteklenemeyecek kadar hasar görmüş 150'den fazla hastada kullanıldı. Bu hastaların yarısından fazlasında nakil gerçekleşene kadar hayatta kaldı.
2019 yılında, Abiomed adlı bir şirket, tamamen kendi kendine yeten ilk yedek kalp olan AbioCor'u açıkladı. AbioCor ile implante edilen hastalar nihayetinde hala ölmüş olsalar da, Abiomed implant ile 500 gün kadar yaşayabileceğini göstermiştir. Bilim adamları, uzun süreli kullanım için yapay kalpleri iyileştirmenin yollarını aramaya devam ediyor.
