Amerikalı yazar F. Scott Fitzgerald (1896-1940), caz çağının kroniklerinden biri olarak öne çıkıyor. Minn. St. Paul'ta doğmuş olan Fitzgerald, ABD Ordusuna katılmak için Princeton Üniversitesi'nden ayrıldı. İlk romanı, “This Side of Paradise” (1920) 'in başarısı, onu anlık bir ünlü yaptı. Üçüncü romanı “The Great Gatsby” (1925) çok saygındı, ancak “İhale Gecesi” (1934) hayal kırıklığı olarak kabul edildi. Alkolizm ve karısının zihinsel hastalığı ile mücadele eden Fitzgerald, kendisini senaryo yazarı olarak yeniden keşfetmeye çalıştı. “The Last Tycoon” (1941) final romanını tamamlamadan önce öldü, ancak Amerika'nın en ünlü yazarlarından biri olarak ölümcül beğeni kazandı.

Minnesota, St. Paul'ta doğan Fitzgerald, bir serveti toplayan bir yazar olmak için iyi bir servete ve talihsizliğe sahipti. Maryland’den gelen alkolik bir başarısızlığın ve hayranlık uyandıran, oldukça hırslı bir annesinin oğlu, zenginlik ve ayrıcalık bilinciyle ve ailesinin sosyal seçkinlerden dışlanmasının bilincinde olarak büyüdü. 1913'te Princeton'a girdikten sonra Edmund Wilson ve John Peale Bishop'ın yakın bir arkadaşı oldu ve zamanının çoğunu Triangle Club tiyatro prodüksiyonları için sözler yazarak ve okulun karmaşık sosyal ritüellerinden nasıl zafer alacağını analiz ederek geçirdi.

Mezun olmadan Princeton'dan ayrıldı ve ilk romanı This Side of Paradise (1920) için ayar olarak kullandı. Mükemmel edebi zamanlama oldu. Yirmiler kükremeye başladı, küvet çırçırtı ve ateşli gençler herkesin ağzındaydı ve yakışıklı, esprili Fitzgerald on yıl için ideal bir sözcü gibiydi. Çarpıcı güney karısı Zelda ile Paris'e gitti ve efsanevi bir patlayıcıdan içki içmek, sabaha kadar dans etmek ve partiyi sonlandırmak için açık hava çeşmelerine atlamak için efsanevi bir kariyer yaptı. Bu cephenin arkasında, abartılı yaşam tarzına uyacak ve hala ciddi işler üretebilecek kadar para kazanmak için mücadele eden bir yazar vardı. Bir sanatçının dağılmasıyla kaybettiği mücadeleyi anlatan ikinci romanı The Beautiful and the the Damned (1922) çok hatalıydı. Sıradaki The Great Gatsby (1925), bir gangsterin ulaşılamaz bir zengin kızı aramasının hikayesiydi, bir şahesere yakındı.

Fitzgerald'ların edebi şöhrete duyduğu çılgınca yükselişler kısa sürede trajediyle doluydu. Scott alkolik oldu ve ününü kıskanan Zelda (veya bazı versiyonlarda, onunla engel oldu) çılgınlığa düştü. 1931'de, Büyük Buhran’ın ülkesini tutmasıyla, Amerika’yı artık alevli gençlerle ilgilenmeyen topraklara sardılar. Yıllarca uğraştığı roman, varlıklı karısı tarafından tahrip edilen bir psikiyatr hakkında, Tender Is the Night, 1934 yılında, ılık yorumları ve düşük satışlar için yayınlandı. Fitzgerald, mağlup olmuş ve az çok unutulmuş bir adam olan Hollywood'a çekildi. Senarist olarak güvencesiz bir yaşam yaptı ve alkolizmini kontrol etmek için mücadele etti. Mucizevi bir şekilde karmaşık bir yetenekli film yapımcısı hakkında başka bir roman, The Last Tycoon (1941) başlayacak enerjiyi buldu. Kalp krizinden öldüğünde üçte birini bitirmişti. Obituaries genellikle onu kovdu.

İlk elliler Fitzgerald'ın yeniden canlanmasına ilgi duyuncaya kadar ve öyle olunca gerçek bir bilimsel endüstri haline geldi. Hayatı ve kariyerine daha yakından bakıldığında, Amerikalıların orospu tanrıçası başarısıyla etkilenmeden hayatta kalma yetenekleri hakkında ciddi şüpheleri olan entelektüel bir kötümser olan, akut bir tarih duygusu olan bir yazar ortaya çıkar. Aynı zamanda, en iyi romanlarında ve kısa öykülerinde gençlik huşu duygusunu aktardı ve Amerika’nın birçok insanda yarattığı sözleri ümit etti. Çok az tarihçi, Anlatıcı toprakların Hollandalı denizcilerin üç yüz yıl önceki gözlerine nasıl çarpması gerektiğine değindiğinde, The Great Gatsby'nin kapanış çizgileriyle eşleşti: “Geçici bir an için adam bu kıtanın varlığında nefesini tutmalıydı. ne anlamadığı, ne de arzu ettiği estetik bir tefekkür içine zorladı, tarihte son kez merak etme kapasitesine uygun bir şeyle karşı karşıya kaldı. ”