İçerik
1929'da başlayan ve yaklaşık on yıl süren Büyük Buhran sırasında, ABD'de işsiz insanlar evlerinden tahliye edildikleri için gecekondu bölgeleri ortaya çıktı. Depresyon 1930'larda kötüleştikçe, milyonlarca Amerikalı için ciddi sıkıntılara yol açarken, pek çoğu yardım için federal hükümete baktı. Hükümet rahatlama sağlayamadığında, Cumhurbaşkanı Herbert Hoover (1874-1964) dayanılmaz ekonomik ve sosyal koşullar yüzünden suçlandı ve başta büyük şehirlerin eteklerinde olmak üzere ülke genelinde kesilen gecekondular Hoovervilles olarak tanındı. Çok sevilmeyen bir Cumhuriyetçi olan Hoover, 1932 başkanlık seçimlerinde, Demokrat Franklin Roosevelt (1882-1945) tarafından New Deal kurtarma programlarının ABD’yi Depresyon’un dışına çıkarmasına yardım etmesine yenildi. 1940'ların başlarında, kalan Hoovervil'ler yıkıldı.
Büyük Buhran
Büyük Buhran, 20. yüzyılın en şiddetli ve kalıcı ekonomik çöküşüydü ve işsizlikte meteorik bir yükselişin yanı sıra mal ve hizmetlerin arz ve talebinde ani düşüşler içeriyordu. 1933, genellikle Depresyon’un en kötü yılı olarak kabul edilir: Amerika’daki işçilerin dörtte biri, 15 milyondan fazla insanı işsiz kaldı.
Biliyor musun? Amerika'nın konut ve ekonomik krizi 2019'a kadar kötüleştikçe, evsizlik artıyordu. Genellikle Hoovervilles'e benzeyen çadır şehirler olarak adlandırılan yerleşim yerleri ve gecekondu yerleri Kaliforniya, Arizona, Tennessee, Florida, Washington ve diğer eyaletlerde görünmeye başladı.
ABD Borsa'sının Ekim 1929'daki çöküşü ve Amerikan bankacılık sisteminin yaygın şekilde başarısızlığı dahil olmak üzere, her ikisi de toplumun ülke ekonomisine olan güvenini yok etmesine yardım eden birçok faktör Büyük Buhran'a neden oldu. Ek olarak, Kükreyen Yirmili olarak da bilinen 1920'ler, on yıllık bir refah olmasına rağmen, gelir seviyeleri geniş çapta değişmekteydi ve sayısız Amerikalı kendi imkânlarının ötesinde yaşadı. Kredi, çamaşır makineleri, buzdolapları ve otomobiller gibi günün yeni icatlarının tadını çıkarmaları için birçok kişiye verildi.
1920'lerin iyimserliğinin korku ve umutsuzluğa yol açtığı gibi, Amerikalılar rahatlama için federal hükümete baktılar. Ancak ülkenin Mart 1929’da göreve başlayan 31’inci başkanı Herbert Hoover, devlet müdahalesine değil, kendine güven ve kendi kendine yardımın vatandaşların ihtiyaçlarını karşılamanın en iyi yolu olduğuna inanıyordu. Tahmininde, eğer insanlar birbirlerine yardım edebilselerdi, refah geri dönerdi. Ve özel hayırseverliğin 1930'ların başlarında artmasına rağmen, verilen miktarlar önemli bir etki yapmak için yeterli değildi. İhtiyacı olan birçok Amerikalı, sorunlarının çözümünün devlet yardımına dayandığına inanıyordu, ancak Hoover başkanlığı boyunca böyle bir yanıt vermedi.
Hoovervillerin Yükselişi
Depresyon kötüleştikçe ve milyonlarca kentsel ve kırsal aile işlerini kaybettikten ve tasarruflarını azalttıklarından, evlerini de kaybettiler. Barınma için umutsuz, evsiz vatandaşlar ülke genelinde ve çevresinde gecekondular inşa ettiler. Bu kamplara cumhurbaşkanının ardından Hoovervilles adı verildi. Demokratik Ulusal Komite tanıtım direktörü ve uzun süredir gazeteci muhabiri Charles Michelson (1868-1948), ilk kez 1930'da ortaya çıkarılan terimden geçti.
Hooverville gölgeleri, karton, katran kâğıdı, cam, kereste, kalay ve insanların kurtarabilecekleri her türlü malzemeden yapılmıştır. İşsiz masonlar dökülmüş taş ve tuğlaları kullandılar ve bazı durumlarda 20 metre yüksekliğinde yapılar inşa ettiler. Bununla birlikte, çoğu shanties, belirgin bir şekilde daha az göz alıcıydı: Karton kutu evler uzun sürmedi ve çoğu konut sürekli olarak yeniden inşa edildi. Bazı evler hiç bina değildi, ama sert havayı engellemek için üzerlerine derinlikli çatılar döşenmiş derin delikler açıldı. Evsizlerden bazıları boş kanalların ve su şebekesinin içine sığındı.
Bir Hooverville'de Yaşam
İki Hoovervil birbirine benzemiyordu ve kamplar nüfus ve büyüklük bakımından çeşitlilik gösteriyordu. Bazıları birkaç yüz kişi kadar küçüktü, diğerleri ise Washington, D.C. ve New York gibi daha büyük metropol bölgelerindeki binlerce insanı övdü. St. Louis, Missouri, ülkenin en büyük ve en uzun süredir devam eden Hoovervilles'lerinden birine ev sahipliği yapıyordu.
Mümkün olduğunda, Hoovervilles bir su kaynağının rahatlığı için nehirlerin yakınında inşa edildi. Örneğin, New York'ta, Hudson ve Doğu nehirleri boyunca yayılan kamplar. Bazı Hoovervilles'ler sebze bahçeleriyle bezenmiş ve bazı ailelerin eski ailelerinin tahliyesi üzerine bir ailenin taşımasını başardığı mobilyalar vardı. Bununla birlikte Hoovervilles tipik olarak acımasız ve sağlıksızdı. Yakınlarda yaşayanların yanı sıra sakinleri için de sağlık riskleri oluşturdular, ancak yerel yönetimlerin veya sağlık kuruluşlarının yapabilecekleri çok az şey vardı. Hooverville sakinleri gidecek başka hiçbir yere sahip değildi ve halkın sempati çoğu zaman yanlarındaydı. Hoovervilles'ler park departmanları veya diğer otoriteler tarafından baskın yapılsa bile, baskınları gerçekleştiren adamlar eylemlerinden dolayı genellikle pişmanlık duydukları ve suçluluk duyduklarını belirtti. Çoğu zaman, Hoovervillere tolere edildi.
Hoovervillerin çoğu gayri resmi, örgütsüz bir şekilde işliyordu, ancak daha büyük olanlar bazen sözcüleri kamp ve daha büyük topluluklar arasında bir bağlantı görevi görmesini sağlayacaktı. 1930 yılında inşa edilen St. Louis Hooverville’in resmi olmayan belediye başkanı, kiliseleri ve sosyal kurumları vardı. Bu Hooverville büyüdü çünkü özel bağışlarla finanse edildi. Kendisi, 1936 yılına kadar, perişan oluncaya kadar bağımsız bir topluluk olarak kalmıştı.
Hooverville sakinleri arasında ortak bir faktör işsizlik olmasına rağmen, bölge sakinleri, mevcut meyve toplama veya paketleme gibi geri dönüşlü, sporadik işlerde çalışan, mevcut olan herhangi bir işi aldı. Yazar John Steinbeck (1902-68), Kaliforniya Hooverville'de yaşayan ve ilk kez 1939'da yayınlanan Pulitzer Ödüllü “Gazap Üzümleri” adlı romanında çiftlik işi arayan bir aileye yer verdi.
Hoover Out, Roosevelt'de
“Hooverville” teriminin yanı sıra, Başkan Hoover’ın adı Büyük Buhran sırasında başka şekillerde ustaca kullanılmıştır. Örneğin, evsizleri soğuktan korumak için kullanılan gazetelere “Hoover battaniyeleri” deniyordu; boş pantolon cepleri içeriye doğru çekiliyordu; birinin cebinde madeni para bulunmadığını, “Hoover bayrakları” olduğunu gösteriyordu. bunun yerine “Hoover leather” olarak adlandırıldılar ve atların çektiği arabalar çünkü gaz uygun olmayan bir lüksdü “Hoover vagonları”.
Fakir vatandaşlar ve Hoover yönetimi arasındaki gerilimler, 1932 baharında I. Dünya Savaşı gazileriyle aileleri ve arkadaşlarının Washington, DC'deki Anacostia Nehri'nin kıyısında bir Hooverville kurdukları zaman doruklarına düştü. Capitol, devlete verilecek primlerin erken ödenmesini talep etmeyi taahhüt etti. Hükümet, Depresyon dönemi bütçe kısıtlamaları gerekçesiyle ödeme yapmayı reddetti. Gazilerin çoğu sallanmalarını bırakmayı reddettiğinde, Hoover ABD Ordusu Genelkurmay Başkanı Douglas MacArthur'u (1880-1964) sözde Bonus Ordusu'ndan çıkardı. MacArthur’un birlikleri Hooverville’e ateş açtı ve grubu kentten süngü ve göz yaşartıcı gaz ile sürdü. Hoover daha sonra MacArthur'un aşırı güç kullandığını iddia etti, ancak sözleri, etkilenenlerin çoğu için çok az anlam ifade ediyordu.
Hoover ayrıca, Haziran 1930'da, iç piyasada ABD yapımı ürünlerle rekabet etmelerini engellemek amacıyla dış mallara yüksek bir tarife uygulayan tartışmalı Hawley-Smoot Tarife Yasası'nı imzalama eleştirisi aldı. Ancak, bazı ülkeler tarifelerini yükselterek misilleme yaptı ve uluslararası ticaret engellendi. 1929 ve 1932 arasında dünya ticaretinin değeri yarıdan fazla azaldı.
1932’de Hoover o kadar popüler değildi ki, yeniden seçilme konusunda gerçekçi bir umudu yoktu ve New York’lu Vali Franklin D. Roosevelt (1882-1945), o yılın Kasım ayındaki başkanlık seçimini heyelanla kazandı. Roosevelt’in Yeni Anlaşma olarak bilinen kurtarma programı, sonunda işsizliği azalttı, bankacılığı düzenledi ve zor durumdaki ekonomiyi kamu işleri projeleri ve diğer ekonomik programlarla birlikte dolaştırdı. 1940'ların başlarında, birçok Hoovervil yıkıldı.
