22 Ekim 1965’te, Başkan Lyndon B. Johnson, Amerika’nın eyaletler arası otoyollarında reklam panolarını ve diğer dış reklam türlerini, hurdalıklar ve diğer çirkin yol kenarındaki karışıklıkları sınırlamaya çalışan Otoyol Güzelleştirme Yasasını imzaladı.
Yasa ayrıca karayollarının her iki tarafındaki yeşil alanları temizlemek ve çevrelemek için yerel çabaları finanse ederek “doğal gelişimi” teşvik etti. "Bu fatura ruhlarımızı zenginleştirecek ve ulusal büyüklüğümüzün küçük bir ölçüsünü geri yükleyecektir" dedi. “Güzellik tüm insanlara aittir. Ve ben Cumhurbaşkanı olduğum sürece, doğaya ilahi olarak verilen şey, insan tarafından dikkatsizce uzaklaştırılmayacak ”dedi.
Otoyol Güzelleştirme Yasası aslında ilk bayanın, Leydi Kuş Johnson'ın evcil hayvan projesiydi. Güzellik, gerçek bir sosyal faydaya sahip olduğuna inanıyordu: Şehir parklarını temizlemek, çirkin reklamlardan kurtulmak, çiçek dikmek ve hurdalıklardan manzarayı taramak, milleti sadece bakmak için değil yaşamak için daha iyi bir yer haline getireceğini düşünüyordu.
“Güzelleştirme konusu karışık bir yün skeini gibidir” diye günlüğüne yazdı. “Bütün ipler iç içe geçme ve kirlilik ve akıl sağlığı ile suç oranı ve hızlı geçiş ve otoyol güzelleşmesi ve yoksulluk ve parklara karşı savaş… her şey başka bir şeye yol açıyor” dedi.
Pek çok kentsel eylemci, ulusun yoksul çevre yönetiminin sonuçları hakkında ciddi düşünmeye başlayan birçok insanla birlikte, Bayan Johnson’ın çabalarını destekledi.
Öte yandan, iş grupları, kirleticiler ve reklamverenler o kadar heyecanlanmadı. Amerika'nın Açıkhava Reklamcılığı Derneği ve Cumhuriyetçi müttefikleri için lobiciler otoyol güzelleştirme faturasını önemli ölçüde sulamayı başardılar: Reklam panolarını kaldırmak zorunda kalan şirketler, örneğin hükümet tarafından çok fazla tazmin edildiler ve örneğin yasaların uygulanma hükümleri zayıftı.
Yine de, Johnson’ın faturası önemliydi: Doğanın, sadece ülkenin yol kenarındaki doğası boyunca bile, bugün hala büyük güç tutan bir fikir olarak kırılgan ve korunmaya değer olduğunu açıkladı.
