Etiyopya’nın ve Pan-Afrika’nın yayılmasından doğan Rastafaryanizm, 1930’da Etiyopya İmparatoru Haile Selassie I’nın koronasyonunu takiben Jamaika’da kök salmıştı. 1940'ta ilk önde gelen Rastafarian toplumu. 1950'lerde ortaya çıkan ek dallar ve yirmi yıl içinde hareket, sadık Rastafarian Bob Marley'nin müziği sayesinde küresel bir ilgi görmüştü. 1975’teki Selassie’nin ve 1981’deki Marley’nin ölümleri en etkileyici rakamları ortadan kaldırsa da, Rastafaryanizm Amerika Birleşik Devletleri, İngiltere, Afrika ve Karayipler’de takip ederek devam eder.

Arka fon
Rastafaryanizmin kökleri 18. yüzyıla kadar izlenebilir, Etiyopyalılığın ve idealleşmiş bir Afrika'yı vurgulayan diğer hareketlerin Amerika'daki siyah köleler arasında yer almaya başladığı zamanlar. Hıristiyanlığa dönüştürülmüş olanlar için Kutsal Kitap, “Prensler Mısır’dan çıkacak ve Etiyopya’nın yakında Tanrı’nın ellerini uzatacağını” öngörerek Mezmur 68:31 gibi geçitlerle umut verdi.

Ethos, modern Pan-Afrika hareketinin 19. yüzyılın sonlarındaki yükselişiyle ve özellikle takipçilerine “Kara bir kralın taçlandırılacağı yer olan Afrika'ya bak” diyen Jamaika doğumlu Marcus Garvey'in öğretileriyle güçlendirildi. Kurtarıcı. ”Buna ek olarak, 1920'ler bu kadar etkili proto-Rastafaryanları“ Kutsal Piby ”ve“ Jamaika’ya Kara üstünlüğünün Kraliyet Parşömenleri Kaydırma ”’ sına getirdi.

Haile Selassie ve Rastafaryanizmin Yükselişi
2 Kasım 1930'da Ras Tafari Makonnen, Mısır İmparatoru Haile Selassie I'i taçlandırdı. Kral Süleyman'ın ve Sheba Kraliçesi'nin soyundan geldiğine inanan Selassie, Kralların Kralı, Lordların Efendisi ve Yahuda Kabilesi'nin fethedilmiş Aslanı ünvanlarını üstlenerek bazılarının, siyah kralın İncil kehanetini yerine getirdiğini varsaydı. Garvey tarafından.

Jamaikalı vaizler, Selassie'nin Kral George V (iktidarın kolonisi oldu) üzerindeki iktidar otoritesini desteklemeye başladılar ve 1930'ların ortalarında Etiyopya imparatoru, takipçiler tarafından Tanrı'nın canlı düzenlemesi olarak kabul edildi. Resmi bir merkezi kilisenin somutlaştırılmamasına rağmen, Rastafaryanizmin tomurcuklanan fraksiyonları, eski İsraillilere tarihlenen bir soy, siyah üstünlüğü ve diasporanın baskıcı “Babil” topraklarından Afrika'ya geri gönderilmesi konusundaki inançlarıyla ortak bir zemin buldu. Hareketleri, Eski Ahit'in bazı yiyeceklerden kaçınma talimatlarını ve esrarın manevi güçlerine dair yerel bir inancı içeren çeşitli etkileri yansıtıyordu.

Robert Hinds, Joseph Hibbert ve Archibald Dunkley gibi vaizler on yılda öne çıktı, ancak birçok bilgin Rastafaryanizm'in başındaki en önemli figürü Leonard Howell oldu. Garvey’in Universal Negro Improvement Association’ın eski bir üyesi olan Howell, 1932’de Jamaika’ya yapılan yoğun seyahatlerden döndükten sonra büyük bir ilgi gördü ve 1935’teki “The Promise Key” 'in yayınlanmasıyla yeni başlayan hareketin ilkelerini belirledi.

Jamaika hükümeti tarafından tehlikeli ve yıkıcı bir figür olarak görülen Howell birkaç kez tutuklandı ve takipçileri zulme maruz kaldı. Bununla birlikte, 1939'da Etiyopya Kurtuluş Cemiyeti'ni (ESS) kurdu ve ertesi yıl Pinnacle olarak bilinen bir Rasta topluluğu kurdu.

Saint Catherine dağlarında kurulan Pinnacle, manevi oturumları ve ekonomik sürdürülebilirliği nedeniyle esrar yetiştiren binlerce kişi için özerk bir topluluk haline geldi. Bununla birlikte, yasadışı ekinlere olan bağımlılığı, yetkililerin topluma zarar vermesi için bir bahane sağladı ve Pinnacle sakinleri bir dizi baskın düzenledi. Mayıs 1954'te, polis 100'den fazla kişiyi tutukladı ve 3 ton esrarı imha ederek komünleri etkili bir şekilde ortadan kaldırdı.

Yeni gelişmeler
1940'ların sonlarında, Genç Kara İnanç olarak bilinen Rastafaryanizmin radikal bir versiyonu, Jamaika'nın başkenti Kingston'un gecekondu mahallesinden doğdu. Mevcut Nyahbinghi Konağı'nın ya da şubesinin öncüsü, Gençliğin Siyah İnanç'ı yetkililere karşı saldırgan bir duruşla tanındı. Ek olarak, saçların dreadlock'lara ve grubun eşsiz lehçesine eklenmesi de dahil olmak üzere Rastafarian'larla geniş çapta ilişkilendirilen bazı özellikleri ortaya koymuşlar.

Her ne kadar Rastafaryan'ın bir tanrı olarak tasvirini reddettiğini bildirmesine rağmen, 1948'de İmparator Selassie, Shashamane adlı bir Etiyopyalı cemaatin gelişmesine 500 dönüm bağışlayarak nedenini kucakladı. 1955'te onaylanan toprak ödeneği Shashamane, Jamaikalılara ve diğer siyahlara anavatanlarına geri dönmek istedikleri uzun umutlarını yerine getirme fırsatı sundu.

Gelecek yirmi yıl boyunca, ek Rastafaryanizm dalları sadık takipçileri kazandı. 1958'de, Prens Emanuel Charles Edwards, Etiyopya Uluslararası Kongresi'ni veya toplumdan ayrılık ve sıkı cinsiyet ve beslenme yasalarını ayıran Bobo Ashanti'yi yarattı. 1968'de İsrail'in Oniki Kabilesi, İncil'in günlük okumasını savunan ve grubun soyunu vurgulayan Vernon Carrington, yani Hz.

Jamaika'da Kabul
Jamaika tarihinin yeni bir bölümü, 1962'de İngiltere'den resmi bağımsızlığıyla başlasa da, kalıcı olumsuz tutumlar ve Rastafari'nin devlet baskısı kaldı. En meşhur olay, Nisan 1963'te polisin bir benzin istasyonunda militan bir alevlenmeye yanıt olarak tahmin edilen 150 masum Rastafaryanı tutuklayıp dövmesiyle “Kötü Cuma” olarak bilinen olaydı.

İmparator Selassie'nin Nisan 1966'da yaptığı bir ziyaret, inançsızlar arasında daha iyi bir algı uyandırıyor gibiydi, ancak 1968'deki Rastafaryan'ın bir profesör ve aktivist Walter Rodney'in yasaklanmasındaki isyanlar gibi çirkin anlar vardı. 1970'lerin başında, hareketin Jamaika gençliği arasında sağlamlaştığı açıktı. Bu, İmparator Selassie tarafından kendisine hediye edilen ve Rasta lehçesini rallide kullanan Halkın Ulusal Partisi lideri Michael Manley'nin başarılı bir 1972 başkanlık kampanyasının altını çizdi.

Müzik, Bob Marley ve Küreselleşme
Rastafarian uygulamaları Jamaika'ların İngiltere, Kanada ve Amerika Birleşik Devletleri'ne 1950'lerden 1970'lere göçü ile birlikte yayılırken, dünya çapındaki büyümesine hayranların popüler müzik üzerindeki etkisi de destek oldu. Bu alana erken katkıda bulunan Nyahbinghi manevi oturumlarında davul çalmaya başlayan ve ska olarak bilinen tarzın geliştirilmesine yardımcı olan Kont Ossie idi.

Daha sonra, hareket en önemli elçisini Bob Marley'de buldu. Rastafari'ye ve reggae müziğinin kurucusuna dönüşen karizmatik Marley, şarkılarındaki inançlarına, 1970'lerde evrensel olarak kardeşlik, baskı ve itfa temalarına hitap eden yaygın beğeni kazandı. Marley, Avrupa’yı, Afrika’yı ve ABD’yi sunarak, Rastafarian’ın sebeplerinin poster çocuğu oldu.

Bu arada, Rastafaryanizmin farklı ırk ve kültürlerden insanlar arasında artan popülaritesi, bazı katı kodlarda değişikliklere yol açtı. 1970'lerde Roman Katolik rahip ve sosyal hizmet uzmanı Joseph Owens'ın “Dread: Jamaica Rastafariansı” kitabı, hareketin karşılaştığı bazı zorlukların altını çizerken, bazı mezhepler eşitliği lehine siyah üstünlüğün önemini vurgulamayı seçti.

Modern Rastafaryanizm
Rastafaryanizm için bir dönüm noktası, 1975 yılında, İmparator Selassie'nin öldüğü ve takipçilerinin, geçmekte olan canlı bir ilahın çelişkileriyle yüzleşmeye zorlamasıyla geldi. 1981'de hareket, Marley'nin kanserden ölmesiyle birlikte ikinci büyük figürünü kaybetti.

Her zaman yerelleşmiş bir inanç ve kültür olan Rastafari, 1980'lerde ve 90'larda bir dizi uluslararası konferansla birleştirici bir unsur sunmaya çalıştı. Afrika Birliği, Antlaşma Rastafari ve Selassian Kilisesi gibi daha küçük bölümler, milenyumun etrafında, uzun süredir lider Prens Emanuel Charles Edwards (1994) ve Hz.

2019 itibariyle, dünya genelinde yaklaşık 1 milyon Rastafaryalı olduğu tahmin edilmektedir. Gelenekleri, hükümetin pazar turizmi çabaları yoluyla sembolizminin çoğunu seçtiği ABD, İngiltere, Afrika, Asya ve Jamaika'daki topluluklarda devam ediyor. Geçtiğimiz geçişlerde değişiklik yapma girişiminde bulunan Jamaika hükümeti, esrarı 2019'da ilan etti ve 2019'da Başbakan Andrew Holness, Restafarians'tan Mercan Bahçeleri'nin debacle'ı için özür diledi.