Hindistan ve Pakistan’ın bağımsız uluslarını eski Moğol İmparatorluğu’ndan ayıran Hint Bağımsızlık Yasası, 15 Ağustos 1947’de gece yarısı darbesinde yürürlüğe girdi. Uzun zamandır beklenen anlaşma 200 yıl süren İngiliz yönetiminin sona ermesiyle sonuçlandı. Hindistan'ın bağımsızlık lideri Mohandas Gandhi, “İngiliz milletinin en asil eylemi” olarak nitelendirdi. Ancak, İngiltere'nin II. Dünya Savaşı'ndan sonra Hindistan'a bağımsızlık vermesini geciktiren Hindular ve Müslümanlar arasındaki dini çekişme yakında Gandhi'nin coşkusuyla evlendi. Hindu egemen Hindistan ile Müslüman egemen Pakistan arasında keskin bir şekilde bölünmüş olan Punjab eyaletinde bağımsızlıktan sonraki ilk birkaç gün içinde yüzlerce insan öldürüldü.
Hindistan'ın bağımsızlık hareketi ilk olarak 20. yüzyılın başında ivme kazandı ve I. Dünya Savaşı'ndan sonra Gandhi, Hindistan'ın Hindistan'daki baskıcı yönetimini protesto etmek için etkili pasif direniş kampanyalarının ilki düzenledi. 1930'larda, İngiliz hükümeti Hintli milliyetçilere bazı tavizler verdi, ancak II. Dünya Savaşı sırasında İngiliz egemenliğine olan hoşnutsuzluk, İngiltere'nin Hindistan'ı Eksen'e kaybetmekten korktuğu ölçüde büyüdü.
Gandi ve diğer milliyetçi liderler savaştan sonra İngilizlerin Hint özyönetimi vaatlerini boş olarak reddetti ve şiddetsiz “Hindistan'dan Çık” kampanyasını İngilizlerin ayrılmasını hızlandırdı. İngiliz sömürge makamları Gandi ve yüzlerce insanı hapse attı. Savaştan sonra İngiliz aleyhtarı gösteriler hızlandı ve 1947'de Hindistan Ulusal Kongresi, Müslüman Birliği temyize götürmek ve bağımsızlık müzakerelerini sonuçlandırmak için Pakistan'ın oluşturulmasını gönülsüzce kabul etti. 15 Ağustos 1947'de Hindistan Bağımsızlık Yasası yürürlüğe girdi ve Hindistan'da ve Pakistan'da, 1948 Ocak'ında bir dua sırasında bir Hindu fanatiği tarafından öldürülen Gandhi de dahil olmak üzere yüz binlerce kişinin ölümüne yol açacak olan bir dini kargaşaya neden oldu. Müslüman-Hindu şiddetinin olduğu bir bölge.
